Un rapaz aparentemente normal que viviu, aparentemente, nunha aldea normal foi asasinado a pasado luns.
A vítima chamábase Xoán ía de camiño a casa cando ocorreu a desgraza. Esa tarde dirixíase a mercar uns tomates para que a súa nai pidese cociñar. Cando se deu conta, fixérase de noite, xa que se entretivera vendo uns tebeos, pero el non supoñía, para nada, o que lle ía ocorrer.
Camiñaba tranquilo e tatarexando unha canción cando de súpeto oíu uns pasos. Virouse, pero non viu nada, e seguiu co seu camiño. Volveu oír os pasos tres ou catro veces máis, pero nunca aparecía ninguén.
Unha das veces oíu os pasos de novo, pero decidiu que non miraría.
Cando xa estaba chegando a casa, os pasos fixéronse máis fortes e rápidos, pero xa non tivo tempo para reaccionar....
Ó día seguinte, un veciño avisou inmediatamente á policía cando viu o cadaver, pero nunca máis se soupo nada do caso.
Ninguén coñecía a causa desa morte.
Ninguén menos eu, que coñezo perfetamente os xestos, as miradas e os gritos desafogados de Xoán!.
Ninguén menos eu, que coñezo perfetamente os xestos, as miradas e os gritos desafogados de Xoán!.
MARÍA RICO (3º ESO B)
Felicidades María Rico, moi bo.
ResponderEliminarEstou realmente, francamente, TOTALMENTE asustada... que digo? asustada ? non! PETRIFICADA
ResponderEliminarBoísimo... Está moi ben escrito e ben argallada a historia.
NORABOA
Felicidades María. Gustoume moito.
ResponderEliminarQue linda la historia... me sorprendió el final y eso es bueno. Felicidades.
ResponderEliminarMe encantó... me enamoró. Estoy gratamente sorprendido.
ResponderEliminar