viernes, 20 de febrero de 2009

RISAS FÚNEBRES


Hai entre as fotografías de Virxilio Vieitez un elemento que se repite: a morte. Tamén nas imaxes que estamos recompilando no centro. Tal e como explica Marcial Gondar no seu artigo Autorretrato dun pobo, a morte dos que nos rodean provoca traumas en todas as culturas, algo común á humanidade, o que xa non é universal é a maneira de xestionar eses traumas. Empecemos por constatar que a diferenza daqueles cemeterios de aldea onde as tumbas estaban no atrio da igrexa, o mesmo no que o día da festa bailábase, nas cidades os cemiterios son expulsados cara a lugares afastados. Na sociedade actual a morte parece un tema tabú pero na cultura galega tradicional, consciente de que os medos só desaparecen facéndolle fronte, converte á morte en acontecemento público. Cando había un defunto as portas da casa abríanse con total naturalidade, durante moitas horas familiares e acompañantes van estar diante do morto rezando, falando, bebendo ata facendo bromas. Porque a morte como demostra esta fotografía era un motivo de escarnio, o protagonista no cadaleito simula estar morto mentres o cortexo masculino acompaña o cadaver (algún dos membros non pode conter a risa). Antropoloxía cultural.

jueves, 19 de febrero de 2009

VIRXILIO E EMPANADA


A recompilación fotográfica que levamos a cabo pretende ser unha homenaxe ás fotografías de Virxilio Vieitez (1930-2008). Nado en Soutelo de Montes retrata a principios dos sesenta o noso universo rural e os seus protagonistas cun aire melancólico e mestre. Vodas, enterros, romarías, tarefas agrícolas ou comuñóns son protagonistas.
Ao mesmo tempo alcanzamos a arte románica na aula e establecemos paralelismos. Esculturas hieráticas como os homes e mulleres de Virxilio que demostraban a solemnidade que representaba o acto de retratarse. Alimentos que se mostran con orgullo á cámara e asoman por vez primeira no Pórtico da Gloria e Palacio de Xelmirez. En resumo empanadas de morriña dende esta aldea do interior de Galicia.

lunes, 16 de febrero de 2009

domingo, 15 de febrero de 2009

BICENTENARIO DE POE


O 19 de xaneiro de 1809 naceu en Boston Edgar Alan Poe, polo tanto este ano celebramos o bicentenario do seu nacemento. Si non estás familiarizado con Poe, é o mellor momento para comezar con un autor enamorado da oscuridade. Algunhas ideas:

lunes, 9 de febrero de 2009

ESTE É O TEXTO GAÑADOR NO CONCURSO DE MICRORRELATOS SOBRE O DÍA DA PAZ


“O DÍA NO QUE SE ACABA A PAZ....”

Corría o día 30 de xaneiro, e medio mundo estaba na sede da Unión Europea e de repente, nunha televisión xigante, aparece Xesús de Nazaret, que di: “propoño un trato, cidadáns....O mundo perfecto a cambio de paz porque senón non me deixades escoitar a tele no ceo a causa das interferencias”
De pronto todos calaron... e máis tarde, todos á vez, berramos: “Sí!!!”
Día 31 pola mañá. Todo estaba diferente. A xente falaba o mesmo idioma sen aprendelo, todos pensabamos igual, os nenos non choraban, rían e xogaban uns con outros sen diferencias, regalábanse os xornais,....
Todo parecía moi fácil, pero eu sabía que aquello acabaría sendo un desastre para tódolos cidadáns do mundo.
O día 4 de febreiro xogábase o partido máis bonito do toda a Liga. O campeón de 31 ligas enfrentábase ó equipo que parecía que ese ano se faría co título...Real Madrid-Barcelona. Corría o minuto 81 de xogo e de repente salta ó campo unha botella que impacta contra a cabeza do porteiro do Barcelona. Armouse unha boa, todos pelexando. Aquelo parecía unha guerra civil no Santiago Bernabeu.
Ese día foi decisivo para a historia do mundo. Rompeuse a alianza da paz con Deus. Aquelo pasou do paraíso ó inferno. O mundo parecía deserto, non se falaba con ninguén, e eso non foi o peor.
Día 8 de febreiro. Os Polos comezan a derretirse e o nivel de auga sobe.
Día 27 de febreiro. A Terra quentouse en nada, todo estaba debaixo do mar. Só sobreviviron as montañas. Todo o mundo vivía alí, nelas, apretados. Á forza tiñánse que levar ben para sobrevivir.
Desde aquel día vivíase ben, sen coches, con barcos de vela para non contaminar.
Pódese dicir que Deus nos deu unha segunda oportunidade, todo por un partido.... E co ben que viviamos!!!!!!!

ALEJANDRO NAVIA LÓPEZ 1ºESO B

martes, 3 de febrero de 2009

HISTORIA DUNHA FOTOGRAFÍA


A fotografía móstranos unha realidade que non pode tocarse, unha realidade fóra de alcance. Nembargantes hai algo nese anaco de papel que non é ilusorio que alimenta e esperta sentimentos escondidos nese intento de capturar o fugaz e vencer ó tempo para sempre. Tal vez a clave sexa que unha fotografía é o mesmo tempo ausencia e presencia, pero é sobre todo, imaxe, luz, humanismo, ciencia... Un castelo en ruínas, a familia, cidades remotas, unha beirarrúa mollada, o retrato dun político, paisaxes salvaxes, un espido en branco e negro. Pracer estético e pensamento encerrados nun negativo.Amigos, profesores e alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo e de Arte en Segundo recompilaron fotos antigas nas súas casas para contarnos historias. As que hai detrás de cada imaxe. Historias de emigración, guerra ou amor... Historias que desenrolan unha vida ou dúas incluso.
Unha imaxe e mil palabras para explicar pequenas obras de arte que moitos gardamos sen sabelo nun caixón esquecido do noso fogar.