domingo, 31 de enero de 2010

HISTORIA DUNHA FOTO: A MOTO por Silvia

Nesta fotografía, tomada no ano 1958, aparece meu avó materno, David Saavedra, nunha moto, na súa primeira moto, cando el contaba 17 anos. Cando mercou a motocicleta non contaba con moitos cartos, porque os seus pais non tiñan moito, pero tiveron que facer un esforzo xa que precisaba a moto para desprazarse ata Monterroso, onde traballaba de peón en obras. Poucos anos despois deixaría o seu traballo de peón e marcharía para o servizo militar, que naquela época era obrigatorio. Cando volveu do servizo militar casou e marchou para Bilbao coa súa muller e os dous dos seus irmáns, onde traballarían como albaneis na. Anos despois regresaría a Monterroso para quedarse e formar a súa familia.
A fotografía sacouna en San Lourenzo, alí vivía cos seus pais e irmáns. Na foto sae en traxe e posando, xa que sería unha das fotos que seu irmán e súa irmá, emigrados á Arxentina, recibirían del.
Nos anos 50, unha gran parte da poboación galega vivía en zonas rurais, adicada á agricultura en condicións moi míseras e atrasadas. Nesa época España empezou a abrirse ó exterior: isto significou o recoñecemento internacional do franquismo, o cal se traduciu nunha mellora das condicións económicas do país e na comunicación co exterior. En 1959 apróbase o Plan de Estabilización Económica, o punto de arranque da industria e a urbanización españolas, e que terá importantes repercusións na agricultura galega.

martes, 26 de enero de 2010

MONTARACES por Roi

Este libro foi escrito por John Flanagan. Trata duns nenos orfos, dos cales un é especial. Will, que así se chama, non se lle dá ben ningunha profesión, e o día no que o castelo distribué os traballos no edificio, ninguén o acepta, excepto un montaraz. Así que Hill acepta esa profesión. Os montaraces eran como gardacostas dos reis. Pouco a pouco vai aprendendo esa profesión, pero un día teñen que ir loitar contra os kalkara, uns monstros... Ao final Will salva ao seu mestre deses monstros e descubre que o seu pai morrera sendo un sarxento que tamén protexía ao montaraz do exército inimigo.

viernes, 22 de enero de 2010

HISTORIA DUNHA FOTO: AS FESTAS DA NOSA SEÑORA por Helena


Esta imaxe é do ano 1937 e foi realizada na Casa de Naia, Antas. Nela podemos ver a sete rapaces que son os fillos de Benito , o carpinteiro da aldea. Comezando de esquerda a dereita vemos a Francisco , despois del vemos a Celia, a continuación a Josefa , a maior dos irmáns da familia e en cuarto lugar a Hortensia. Na parte inferior da foto vemos a Gumersindo , Aurelia , miña avoa, e a Mariano. Hai que dicir que na foto faltan Genaro e José que ó ser xa máis maiores estaban na Guerra Civil formando parte do bando nacional.
Esta instantánea foi sacada un día da festa do seu pobo e ten gran significado para a familia xa que foi das primeiras na vila xa que ó estar illada dun núcleo urbano importante os adiantos eran menores en comparación con outros lugares de España e por suposto de Europa. Uns bos exemplos do atraso na zona eran a falla medios de transporte ou de alimentos frescos como o pescado xa que ó ser unha zona de interior se chegaba dito produto era enlatado , seco ou salgado.
As romarías daquela época eran moi diferentes ás de hoxe en día porque todo o pobo se reunía no mesmo lugar para comer como se dunha gran familia se tratase, cando chegaba a noite a xente íase desprazando ó campo da festa, onde pasaban horas bailando e cantando.
Como dixen no inicio aquel ano do 37 non toda a familia Gómez Varela estaba vivindo a festa . Dous dos fillos do meu bisavó, Genaro e José foran escollidos xunto con outros rapaces das vilas do redor polo exército franquista para formar parte dos nacionais, e defender a unidade política de España que pensaban ameazada polo aumento dos nacionalismos periféricos propiciados pola constitución republicana. Os dous irmáns foron trasladados a Madrid. Genaro regresará a casa, a José o matárono o penúltimo día da guerra. Cada un dos bandos identificábase coa dereita e a esquerda política.

martes, 12 de enero de 2010

O MEU LIBRO PREFERIDO por Ismael

O meu libro preferido o manga Naruto. Eu coñecín este comic fai dous anos cando estaba vendo a televisión e apareceu a serie animada co mesmo protagonista. Despois sentín curiosidade por saber máis e comencei a ler os comics. Agora sigo coleccionando os comics e xa teño máis de 30. Este manga xaponés gustame moito porque trata dun rapaz de 12 anos que todos rexeitan porque ten encerrado un monstro dentro, o único que busca o rapaz é o receñecemento dos demais a partir de aí vai facendo amigos entre eles dous dos seus compañeiros de clase e o seu mestre. Os libros que me gustan soen ter a mesma temática, aínda que tamén me gustan os libros de detectives. Este comic foi creado no ano 1999 e aínda sigue publicándose hoxe. A serie animada comezou a emitirse no ano 2002 e como o comic sigue emitíndose. Naruto converteuse no comic/serie dos máis vistos de Xapón. O seu autor é Masashi Kishimoto, famoso dibuxante nacido no ano 1974 en Nagi(Xapón) de pequeno era gran fan de Dragon Ball a serie que emitía a galega.

HISTORIA DUNHA FOTO: A MALLA por Paula


Na foto aparece miña bisavoa Inés nos anos 70. No momento da fotografía miña bisavoa atopábase na casa da súa filla en Nugallás onde naquel momento había a malla.
Esta labor consistía en reunirse os veciños da parroquia para mallar a colleita nas épocas de verán. Mozos e mozas aproveitaban para facerse as beiras e tamén cantaban regueifas para, de xeito indirecto mocear, e tamén traballar. Nestas reunións non só era traballar se non que tamén competían para ver quen facía o palleiro máis grande da parroquia. Como nese día se reuniron varios parentes, aproveitaron a xuntanza para facerse fotos todos xuntos.
Comezaba a malla en agosto levando os mollos, no carro, á eira. Este labor tense que facer moi cedo para que o sol quente o gran. Acoden entón tódolos veciños (homes, mulleres e nenos) e cada home leva o seu mallo ó lombo para bater nas espigas. Ó rematar a primeira volta, acoden as mulleres que, mentres os homes botan un trago, removen as pallas sacudíndoas contra as pernas, deixándoas ben peneiradas, a continuación os homes comezan a bina (segunda volta) do lado contrario ó anterior. Rematado este traballo, limpan o gran, para o que se usa unha pequena máquina, que alugan pagando unha tega (medida de capacidade para áridos) de gran. Unha vez venteado o gran, escólleno con zarandos ou cribos e méteno en sacos que miden co ferrado e que logo levan para a casa, botándoo en arcas que quedan abertas.
Inés naceu en Vilameñe , unha aldea de Taboada, onde pasou gran parte da súa longa e dificultosa vida. Máis tarde casou cun home chamado Antonio e logo trasladáronse a Cutián para estar máis cerca do resto da familia. Alí viviu co seu marido e cas súas fillas, Manuela e Otilia. En Cutián viviron ata o falecemento do meu bisavó , máis tarde a filla maior independizouse, casouse e tivo fillos en Nugallás .

HISTORIA DUNHA FOTO: A VODA por Ismael

Esta foto é do ano 1930 no concello de Antas de Ulla, na aldea de Casa de Naia. É un retrato nupcial do meu bisavó e a miña bisavoa. Formaban parte das clases sociais máis humildes, que se dedicaban a traballar a terra e a gandería. Ningún tiña estudos e dende pequenos dedicáronse ó traballo no campo primeiro axudando ós país logo de xeito autónomo. Naceron os dous en Casa de Naia froito de seu matrimonio tiveron un fillo e unha filla, por mor de complicacións no segundo parto a miña bisavoa faleceu.
Naqueles tempos moitas mozas casaban de negro unha estética algo inquietante, pero sen dúbida fascinante. O máis misterioso é a raíz desta tradición, na que ninguén se pon de acordo. Uns din que si perderan a algún ser querido antes de casar, seguían o loito na súa voda. Outros que era una maneira de aforrar e poder reutilizar o traxe con posterioridade, incluso hai quen di podería ser unha maneira de dar solemnidade á cerimonia relixiosa ou de achegar humildade ante o sacramento. Pero nada está claro.
Na tradición moderna, na cultura occidental, a cor dos vestidos de voda é branco. Utilizado neste sentido, o branco de voda inclúe tons pastel tales como ovo, cru ou marfil. A popularidade desta cor pode remontarse a 1840 ano en que se produciu a unión da raíña Victoria a Alberto de Saxe-Coburg. A raíña elixiu un vestido de cor branca para o acontecemento. A fotografía oficial do retrato de voda foi cumpridamente difundida e moitas noivas optaron por un vestido similar en honra a esa elección. Antes da era victoriana as noivas podíanse casar de calquera cor excepto vermello (que estaba relacionado coas prostitutas). O vestido branco veu a simbolizar a pureza do corazón e a inocencia da nenez. Unha atribución máis recente suxeriu que a cor branca simbolizaba a virxindade, pero esta pauta non cadra a miúdo con que as noivas utilicen os vestidos brancos para as súas sucesivas unións. Orixinariamente, o azul era a cor o que se relacionaba coa pureza.

domingo, 10 de enero de 2010

A NOITE DOS LIBROS VIVINTES



Noite máxica no Ies, obradoiros de cabazas, papiroflexia, relatos de medo, pelis de terror, sustos mil e poucas gañas de durmir. A noite dos libros vivintes xa deixou pegada. Grazas a todos!.