A queima de libros na historia

"Farenhait 451" de R. Bradbury nos presenta un mundo no que a principal misión dos bombeiros é a queima de libros, xa que estos fan pensar. "Farenhait 451" é unha obra de ciencia ficción, sen embargo, ao longo da historia producíronse varias queimas de libros. Estas foron unha ferramenta por parte das autoridades tanto políticas como relixiosas para suprimir ideoloxías discrepantes que supoñían unha ameaza para a conservación do seu poder na sociedade.

No século III a.C,  o emperador de China, Qin Shi Huang, ordeou queimar obras filosóficas e de historia que consideraron perigosas. Os autores destas obras foron enviados ao norte de China a traballar como convictos na construcción da Gran Muralla.

En España, en 1480, Torquemada promoveu a queima de libros que non fosen cristiáns co fin de preservar a fe católica. A Inquisición decidíu  que os libros xudeus foran queimados no lume.
No século XVI os árabes que vivían en España foron obrigados a entregar todos os seus libros as autoridades e gran parte deles foron queimados.

Durante a Revolución Francesa, Robespierre ordeou a queima que defendían o catolicismo, o clericalismo e o absolutismo.

En 1933 en Berlín, os nazis queimaron libros de autores xudeus e aqueles considerados anixermánicos. O filósofo Freud, ao enterarse que os seus libros foran queimados, exclamou: "Canto avanzou o mundo, na Idade media o queimado sería eu!

En 1939,  tras a Guerra Civil española, a Falanxe queimou libros na Universidade Central en Madrid. Arderon libros de grandes pensadores como Freud, Rousseau, Voltaire, Marx ou  Gorki entre outros.

En 1976 tras o golpe de estado de Videla en Arxentina tamén se ordeou unha queima colectiva de libros, entre os que estaban obras  de Proust, García Márquez, Saint Exupery, Neruda ou Vargas Llosa.

A queima da Biblioteca de Alexandría no século I a.C. (descoñécense as razóns deste feito)  repítese coa queima da biblioteca de Saraxevo en 1992, froito da barbarie humana.