Algúns membros do Club de Lectura atrevéronse a escribir outro final para "Cartas de Inverno". Velaí van algunhas mostras.
... Tareixa cría estar preparada para calquera cousa , pero o que viu no gravado golpeou violentamente o seu cerebro e deixouna xeada polo espanto. Sentiu un mareo que lle fixo soltar o libro, mentres se apoiaba na rocha para non caer; notaba que , de repente, todas as pezas do puzzle encaixaban no seu sitio e comprendía definitivamente que xa non tiña sentido ningún a súa espera.
Pero agora sabía o que tiña que facer,
....................................................................................................................................................................
Colleu o libro e correndo, volveu onda o coche, a toda présa púxoo en marcha, poida que aínda non fora demasiado tarde. Pousou o libro no asento do coche; mentres baixaba co coche polas estreitas e curvas estradas revisaba as cartas que lle mandara Xabier. Pasaba moi por riba as liñas escritas buscando a descrición do cadro da primeira vez que o vira Adrián. De pronto bateu con ela.
<>
Alí estaba! Revisouna dúas ou tres veces e colleu o móbil, marcou o número da súa amiga. Estivo unha miga agardando, pero de seguida llo colleron, unha voz clara e alegre respondeulle dende o outro lado. Tareixa aledouse de escoitar a voz da súa amiga Mariña.
Mariña era unha pintora que coñecera Tareixa había pouco, era máis ou menos da súa idade, alegre e distraída, pero con gran talento; de seguida se levaron ben.
Tareixa chegou á pousada. Mariña levaba un cacho agardando por ela. Parou o coche e saíu, sentou nun banco a carón dela.Explicoulle que necesitaba con urxencia un debuxo que coincidira con esta descrición , entregoulle o papeliño onde a copiara. Pediulle que fose no menor tempo posible, Mariña díxolle que non había ter problema .Xa ía caer a noite, entraron na pousada e pediron a cea. Cando acabaron de cear Tareixa saíu para despedila, mentres o coche se alonxaba viñéronlle á cabeza as figuras de Adrián e de Xabier. Habería algunha esperanza de volvelos ver ?
Os días que seguiron a ese pasounos dando paseos e inspeccionando a zona.Os bosques tan ricos en vexetación, as pradeiras inmesas, era coma un paraíso. Como un lugar tan belo acubillaba unha maldición ?
Xa pasara unha semana e Mariña chamáraa , dicindo que xa o terminara e que llo traería decontado.
Esa tarde Tareixa estivo esperándoa, nada máis ver o coche saíu correndo ó seu encontro.Mariña ensinoullo, era perfecto , parecíase moito , tiña todas as características.Deulle as grazas apresuradamente, colleu o cadro, meteuse no coche, e saíu rapidamente cara á casa onde fora o incendio e onde desapareceran o seu irmán e mais Adrián.
Ao chegar colleu o libro no que estaba o gravado , e tamén o debuxo.Folleou as páxinas do libro buscándoo. E velaí estaba na posición de sempre. Tareixa arrancou a folla e por riba do gravado pegou o debuxo; entón colleu o mecheiro e prendeulle lume a esa folla. Nese momento o chan da cociña, onde estaba o sitio sinalado por Xabier nas cartas, esnaquizouse, del saíron uns berros moi potentes , resoaron nos seus oídos que até chegou a pensar que se quedaría xorda.Cando os berros amainaron e se foron apagando pouco a pouco,Tareixa acercouse a ese lugar,asomouse e alí estaban entre os cascallos Adrián e Xabier. Levou tanta alegría , abrazounos tan forte que case os esmaga.Subiron ó coche e saíron de alí falando entre sorrisos e bágoas, tiñan moito de que falar.
Nesa casa derruída, quedou o libro esquecido. Mais a ninguén lle podería facer xa dano.
Eugenia Nogueira Fuertes
Despois de falar co inspector ,Tareixa e mais o inspector foron até Doroña,
a casa estaba ardendo e dela saían berros que dicían:
Tareixa axúdanos! Tareixa axúdanos! Tareixa axúdanos! Socorro!
Tareixa non dubidou un segundo e decidiuse a entrar na casa. A entrada estaba toda desfeita , apenas se distinguía nada, os mobles estaban todos desfeitos e queimados , quedaban algunhas das pinturas de Adrián que non se puideran rescatar do lume, pero o que máis lle sorprendeu foron uns papeis espallados polo chan nos que había debuxados xeroglifos que estaban asinados por Adrián. Os papeis estaban recubertos de sangue e nalgúns podíase distinguir a palabra SOCORRO. Tareixa foi até a cociña de onde proviñan os berros. Alí, ó pé da lareira, había cemento fresco que parecía tapar algo, Tareixa colleu unha culler que estaba tirada no chan e empezou a escaravellar antes de que ardera a cociña. Nada mái empezar a escaravellar non tardou en atopar a trapela da que lle falara seu irmán Xabier, Tareixa tomou un folgo de aire e decidiu abrir a trapela. Cando entrou, viu unha sala escura e húmida. Alí había un libro vello similar ó que lle narrara seu irmán nas cartas. Tareixa colleu o libro,non sabía moi ben que facer, tiña medo, pero agora que chegara tan lonxe non podía abandonar a seu irmán e ó seu amigo.Decidiuse a abrir o libro, pasaba páxinas e páxinas pero non atopaba nada, todos os garabatos lle parecían iguais pero isto cambiou cando encontrou un garabato, non era como os demais, tiña algo que lle resultaba familiar, quedou uns minutos inmóbil co libro na man, intentando averiguar de que lle soaba. De repente, acordouse de que era a rapaza que lle describían, pero isto non foi todo o que puido atopar neste libro. Tareixa tiña o presentimento de que alí había algo máis e así foi, ó pasar unhas páxinas máis, viu algo que cambiou por completo a expresión do seu rostro, eran eles Xabier e Adrián e estaban….De súpeto, escoitou uns pasos que se acercaban, sentía máis medo a cada paso que escoitaba, mirou para atrás e
PUM.
Tareixa despertou deitada nunha cama dun hospital, a porta do seu cuarto abriuse e viu a esa rapaza. Era ela de novo, a rapaza do garabato, como podía ser? Achegouse a ela e díxolle : ``Nunca saberás o que alí pasou e o que pasará´´.
Emilio Gómez Méndez 1ºE.S.O
... Tareixa cría estar preparada para calquera cousa , pero o que viu no gravado golpeou violentamente o seu cerebro e deixouna xeada polo espanto. Sentiu un mareo que lle fixo soltar o libro, mentres se apoiaba na rocha para non caer; notaba que , de repente, todas as pezas do puzzle encaixaban no seu sitio e comprendía definitivamente que xa non tiña sentido ningún a súa espera.
Pero agora sabía o que tiña que facer,
....................................................................................................................................................................
Colleu o libro e correndo, volveu onda o coche, a toda présa púxoo en marcha, poida que aínda non fora demasiado tarde. Pousou o libro no asento do coche; mentres baixaba co coche polas estreitas e curvas estradas revisaba as cartas que lle mandara Xabier. Pasaba moi por riba as liñas escritas buscando a descrición do cadro da primeira vez que o vira Adrián. De pronto bateu con ela.
<>
Alí estaba! Revisouna dúas ou tres veces e colleu o móbil, marcou o número da súa amiga. Estivo unha miga agardando, pero de seguida llo colleron, unha voz clara e alegre respondeulle dende o outro lado. Tareixa aledouse de escoitar a voz da súa amiga Mariña.
Mariña era unha pintora que coñecera Tareixa había pouco, era máis ou menos da súa idade, alegre e distraída, pero con gran talento; de seguida se levaron ben.
Tareixa chegou á pousada. Mariña levaba un cacho agardando por ela. Parou o coche e saíu, sentou nun banco a carón dela.Explicoulle que necesitaba con urxencia un debuxo que coincidira con esta descrición , entregoulle o papeliño onde a copiara. Pediulle que fose no menor tempo posible, Mariña díxolle que non había ter problema .Xa ía caer a noite, entraron na pousada e pediron a cea. Cando acabaron de cear Tareixa saíu para despedila, mentres o coche se alonxaba viñéronlle á cabeza as figuras de Adrián e de Xabier. Habería algunha esperanza de volvelos ver ?
Os días que seguiron a ese pasounos dando paseos e inspeccionando a zona.Os bosques tan ricos en vexetación, as pradeiras inmesas, era coma un paraíso. Como un lugar tan belo acubillaba unha maldición ?
Xa pasara unha semana e Mariña chamáraa , dicindo que xa o terminara e que llo traería decontado.
Esa tarde Tareixa estivo esperándoa, nada máis ver o coche saíu correndo ó seu encontro.Mariña ensinoullo, era perfecto , parecíase moito , tiña todas as características.Deulle as grazas apresuradamente, colleu o cadro, meteuse no coche, e saíu rapidamente cara á casa onde fora o incendio e onde desapareceran o seu irmán e mais Adrián.
Ao chegar colleu o libro no que estaba o gravado , e tamén o debuxo.Folleou as páxinas do libro buscándoo. E velaí estaba na posición de sempre. Tareixa arrancou a folla e por riba do gravado pegou o debuxo; entón colleu o mecheiro e prendeulle lume a esa folla. Nese momento o chan da cociña, onde estaba o sitio sinalado por Xabier nas cartas, esnaquizouse, del saíron uns berros moi potentes , resoaron nos seus oídos que até chegou a pensar que se quedaría xorda.Cando os berros amainaron e se foron apagando pouco a pouco,Tareixa acercouse a ese lugar,asomouse e alí estaban entre os cascallos Adrián e Xabier. Levou tanta alegría , abrazounos tan forte que case os esmaga.Subiron ó coche e saíron de alí falando entre sorrisos e bágoas, tiñan moito de que falar.
Nesa casa derruída, quedou o libro esquecido. Mais a ninguén lle podería facer xa dano.
Eugenia Nogueira Fuertes
Despois de falar co inspector ,Tareixa e mais o inspector foron até Doroña,
a casa estaba ardendo e dela saían berros que dicían:
Tareixa axúdanos! Tareixa axúdanos! Tareixa axúdanos! Socorro!
Tareixa non dubidou un segundo e decidiuse a entrar na casa. A entrada estaba toda desfeita , apenas se distinguía nada, os mobles estaban todos desfeitos e queimados , quedaban algunhas das pinturas de Adrián que non se puideran rescatar do lume, pero o que máis lle sorprendeu foron uns papeis espallados polo chan nos que había debuxados xeroglifos que estaban asinados por Adrián. Os papeis estaban recubertos de sangue e nalgúns podíase distinguir a palabra SOCORRO. Tareixa foi até a cociña de onde proviñan os berros. Alí, ó pé da lareira, había cemento fresco que parecía tapar algo, Tareixa colleu unha culler que estaba tirada no chan e empezou a escaravellar antes de que ardera a cociña. Nada mái empezar a escaravellar non tardou en atopar a trapela da que lle falara seu irmán Xabier, Tareixa tomou un folgo de aire e decidiu abrir a trapela. Cando entrou, viu unha sala escura e húmida. Alí había un libro vello similar ó que lle narrara seu irmán nas cartas. Tareixa colleu o libro,non sabía moi ben que facer, tiña medo, pero agora que chegara tan lonxe non podía abandonar a seu irmán e ó seu amigo.Decidiuse a abrir o libro, pasaba páxinas e páxinas pero non atopaba nada, todos os garabatos lle parecían iguais pero isto cambiou cando encontrou un garabato, non era como os demais, tiña algo que lle resultaba familiar, quedou uns minutos inmóbil co libro na man, intentando averiguar de que lle soaba. De repente, acordouse de que era a rapaza que lle describían, pero isto non foi todo o que puido atopar neste libro. Tareixa tiña o presentimento de que alí había algo máis e así foi, ó pasar unhas páxinas máis, viu algo que cambiou por completo a expresión do seu rostro, eran eles Xabier e Adrián e estaban….De súpeto, escoitou uns pasos que se acercaban, sentía máis medo a cada paso que escoitaba, mirou para atrás e
PUM.
Tareixa despertou deitada nunha cama dun hospital, a porta do seu cuarto abriuse e viu a esa rapaza. Era ela de novo, a rapaza do garabato, como podía ser? Achegouse a ela e díxolle : ``Nunca saberás o que alí pasou e o que pasará´´.
Emilio Gómez Méndez 1ºE.S.O
No hay comentarios:
Publicar un comentario