RISAS FÚNEBRES

Hai entre as fotografías de Virxilio Vieitez un elemento que se repite: a morte. Tamén nas imaxes que estamos recompilando no centro. Tal e como explica Marcial Gondar no seu artigo Autorretrato dun pobo, a morte dos que nos rodean provoca traumas en todas as culturas, algo común á humanidade, o que xa non é universal é a maneira de xestionar eses traumas. Empecemos por constatar que a diferenza daqueles cemeterios de aldea onde as tumbas estaban no atrio da igrexa, o mesmo no que o día da festa bailábase, nas cidades os cemiterios son expulsados cara a lugares afastados. Na sociedade actual a morte parece un tema tabú pero na cultura galega tradicional, consciente de que os medos só desaparecen facéndolle fronte, converte á morte en acontecemento público. Cando había un defunto as portas da casa abríanse con total naturalidade, durante moitas horas familiares e acompañantes van estar diante do morto rezando, falando, bebendo ata facendo bromas. Porque a morte como demostra esta fotografía era un motivo de escarnio, o protagonista no cadaleito simula estar morto mentres o cortexo masculino acompaña o cadaver (algún dos membros non pode conter a risa). Antropoloxía cultural.